Alsof er in de tussenliggende jaren bijna niets relevants is gebeurt, zo laten deze opnamen uit maart 1967 zich beluisteren. Buckley is voor mij datgene wat de kern van muziek symboliseert, ongetwijfeld zoals dit voor anderen geldt bij Elvis, Dylan of Janis Joplin. Tim Buckley geeft door zijn muziek en levenswijze aan waar de essentie van gepassioneerde muziek begint en waar die eindigt. In mijn ogen maakte hij muziek zoals die eigenlijk uitgevoerd zou moeten worden, volslagen uitzinnig en compromisloos. Zijn zoon, Jeff, beschikte over dezelfde gekwetste geldingsdrang, maar ook zijn kaars was door een vergelijkbare onzorgvuldigheid of argeloosheid relatief snel uitgedoofd. Beiden schreeuwden door hun muziek om waardering en de zucht naar erkenning van hun talent. Beide hebben hun vader amper gekend, beide waren ze het slachtoffer van een vader die meer tijd voor zich zelf bleek nodig te hebben, waardoor ze hun zoons enorm te kort deden. Tim Buckley’s vader was mentaal gebroken door de 2de wereldoorlog en hierdoor incapabel om zijn liefde en structuur te geven, zelfs niet in staat zijn eigen dromen te realiseren. De oorlog had hem vernield aan de binnenzijde. De jonge Buckley was hierdoor zeer jong op zichzelf aangewezen, en greep zijn passie voor de muziek aan als bron van houvast. Terwijl Tim zelf volledig in beslag werd genomen door zijn muze, bleek ook hij niet in staat zijn zoon datgene te geven wat noodzakelijk is. Overigens, hoe kun je iets overdragen waarvan jezelf het bestaan niet weet? Het is dit gemis die in hun beider stemmen doorklinkt, een onverwerkt verdriet. Uiteraard spelen genetische factoren eveneens een rol, want hun stemmen zijn enorme gedreven, schijnbaar ongecontroleerde, instrumenten.

Deze live opnames dateren van voor zijn 2de album Hello & Goodbye. Hij was toen amper 19 jaar oud, en zijn leven als popmuzikant met Lee Underwood – zijn vaste gitarist op veel van zijn albums en concerten – leek uit een roes te bestaan. Deze vroege opnames laten een zeer zelfverzekerde, doch intieme, Buckley horen. 16 nummers uit zijn begin periode. Bekend werk, maar ook tracks die in een bewerkingsfase zitten, en nog niet hun definitieve vorm hebben bereikt. Ondanks de krappe zaalbezetting laat Tim Buckley horen waarom hij een van de meest avontuurlijke artiesten was uit die periode in de tijd. Passie was altijd het kernwoord bij deze artiest, en dat komt ook op deze vroege opnames van folk impresario Izzy Young weer volledig naar voren. Niet alleen vanwege zijn stem, zijn lyrisch teksten, of vlammende gitaarwerk, maar de man gooit onvoorwaardelijk zijn hele persoonlijkheid in de strijd. Tim Buckley voert geen act op van iemand die popmuzikant wil zijn, hij ademt deze gedrevenheid uit al zijn poriën en dat voel je onherroepelijk. Passie per definitie! Niets volgens het boekje, of afgesproken gedragsregels, maar simpelweg via je gevoel, en uitsluitend door wat je gemoed je ingeeft. Juist de live setting geeft deze vroege Buckley nummers wat ze nodig hebben, absolute vrijheid. De vrijheid om te buigen in de tijd, alsof deze stil staat.